Met een laatste stoot, voel ik dat het voorbij is. Hijgend laat hij zijn lijf op het mijne vallen. Een kus probeert mijn lippen te vinden, maar ik ontwijk deze vakkundig. Ik had mijzelf een paar weken geleden al aangeleerd hoe. Wat voelde als een eeuwigheid, zal in werkelijkheid niet langer dan een minuut of vijf geduurd hebben. De geur van seks verspreidt zich door de kamer en ik hoor een tevreden glimlach die mij kippenvel bezorgt. Plotseling springt hij op en verlaat de kamer. Roerloos blijf ik liggen. Mijn hoofd vol, mijn lichaam zo leeg.
Eén eenzame traan is het zichtbare bewijs van het verlies van mijn onschuld. Enkele seconden beeld ik mij in hoe het zou voelen als ik mij nu zou laten gaan. De tranen zou laten stromen en de woorden zou kunnen vinden om de boosheid te uiten.
Een rilling loopt over mijn lijf als ik het geluid van de rinkelende gesp van zijn losse broekriem dichterbij hoor komen.
Dan gaat de deur open en zie ik vol trots een condoom door de lucht zwaaien.
Geen enkele aandacht wordt besteed aan de eenzame traan, mijn afgewende blik of aan mijn nog natrillende lijf. Op de achtergrond hoor ik de stemmen van zijn huisgenoten. Trots, zo lijkt het. Trots op hun vriend, die zijn meisje eindelijk heeft kunnen overhalen. Want dat was het toch? Overhalen?
Dit is mijn vriendje, mijn verkering. Dan is er geen sprake van onvrijwillige seks. Dan is er geen sprake van verkrachting of misbruik. Dan is seks iets dat onvermijdelijk moet gebeuren, iets dat er nu eenmaal bij hoort, iets dat je nu eenmaal doet voor je partner. Ook als je dat niet wil.
Zonder een woord te zeggen, loop ik naar de douche. Tegen de tijd dat ik daar onder vandaan durf te stappen, is hij in slaap gevallen. Ik ritsel gauw mijn spullen bij elkaar en vertrek.
De dagen erna negeer ik telefoontjes en sms-berichten. Pas wanneer hij bij mijn ouders voor de deur staat om te vragen of ik ziek ben, besef ik mij dat ik nu vrij snel normaal moet gaan doen. Ik zal wel moeten, omdat de vragen anders onoverkomelijk zijn.
Ik ben hier zelf bij geweest en heb zelf niet hard genoeg nee of stop geroepen. Niet hard genoeg gevochten om dit te voorkomen.
Mijn eerste seksuele ervaring. Een monsterlijke ervaring. Een ervaring met mijn vriendje.
Mijn verkering.
Degene waarvan je verwacht en gelooft dat hij je geen pijn zal doen. Dat hij je zal beschermen en respecteren. Een gevoel waarover niet te praten valt. Een gedachtestroom, oneindig. Vijftien jaar en getekend.
Beschadigd zei ik vroeger zelfs. Dit is mijn verhaal en ik ben hier niet alleen in. Toch voelt het vaak wel zo.
De eerste vijf jaar na deze gebeurtenis heb ik mij afzijdig gehouden van seks. Op mijn twintigste durfde ik het voor het eerst weer te proberen. Genieten was niet voor mij weggelegd. Dat heb ik pas veel later geleerd.
Vier jaar geleden heb ik dit bespreekbaar kunnen maken. Heb ik hierover gepraat met mijn huidige partner, de vader van mijn kinderen. Verder zijn er vrijwel geen mensen die dit weten. Dat is ook de directe reden van het anoniem schrijven van dit blog. Ik kan mij er geen voorstelling maken van wat deze informatie zou doen met mijn ouders en vriendinnen.
Na het hardop uitspreken van wat er gebeurd was en de impact hiervan, volgde een periode van nachtmerries. Vrijwel elke nacht dezelfde. Maanden achter elkaar. Of waren het zelfs jaren?
Vrijwel elke nacht had ik mijn partner nodig om tot rust te komen.Inmiddels kan ik rustig slapen en ben ik oké. Maar van het geluid van de gesp van een riem gaan nog steeds mijn nekharen overeind staan…
Anoniem
