Nog heel eventjes en dan komt de kleine man! De laatste 2 weken zijn me best zwaar gevallen, de kleine beweegt enorm veel en ondertussen is er een peuter die ook alle aandacht wil.
“Mama zullen we spelen?” Klinkt het dagelijks in huis. Nu we in Nederland zijn gaat ze niet naar de opvang dus ben ik haar vermaak. Alleen spelen lukt nog niet altijd even goed dus deze vraag komt vaak voorbij. Ik heb al ontelbaar veel uurtjes gespeeld en wanneer ik dan even “nee” zeg voel ik me al snel heel schuldig. Tot een paar dagen geleden. Ik besefte mij namelijk dat ze ook moet leren alleen te spelen, maar vooral ook dat ze moet leren dat niet altijd alles kan.
Af en toe even een momentje voor mijzelf nemen is ook belangrijk. En dan bedoel ik niet alleen in de avond wanneer ze slaapt. Het is belangrijk om dan dat schuld gevoel weg te zetten. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Toch merk ik dat “nee” zeggen wel effect heeft. Langzaam maar zeker leert ze momentjes zelf te spelen, maar leert ze ook al dat ze niet altijd alle aandacht kan krijgen. Dit zal straks als haar broertje er is ook anders zijn namelijk. Er zullen dan vast momentjes van jaloezie zijn. Een nieuwe ritme zal er komen en ik ben enorm benieuwd hoe dit zal zijn!
Nog ongeveer zo’n 2 weekjes uiterlijk, want dan staat de keizersnede gepland. Dus het zijn echt de laatste loodjes en ondanks dat ik een zwangerschap heel bijzonder vind ben ik er nu ook wel klaar mee. Zwanger zijn van de tweede is toch echt wel heel erg anders als van de eerste!
Veel liefs,
Bibi
