Vaak heerst er een taboe rondom miskramen. Vrouwen voelen zich niet op hun gemak om erover te beginnen, schaamte, onbegrip en verdriet zijn veelal gevoelens die we dan liever verstoppen. Of waarvan de omgeving na een bepaalde tijd van vindt dat je ermee moet stoppen.
Vorig voorjaar was ik zwanger, ik was zo enorm blij maar nu ik terug kijk ook angstig. Was dit een voorgevoel dat ik niet onder ogen wilde komen? Ik voelde mij anders en wist eigenlijk wel zeker dat ik zwanger was. Na het nemen van een test zag ik een heel vaag streepje. Maar een streepje is een streepje toch? Hier in Doha is het dan regel dat je in het ziekenhuis of bij de kliniek een zwangerschapstest doet. Dus hoppa rond de 6/7 weken op naar mijn health care center en een test doen. De volgende dag zou ik gebeld worden. Ik weet nog goed dat ik in de taxi terug naar huis zat en mij niet zo goed voelde. Was dit achteraf gezien al een teken?
De dagen die daarna volgde staan in mijn geheugen gegrift. We zaten aan het zwembad en gingen met onze dochter even een ochtendje zwemmen toen ik mijn telefoontje kreeg. Zonder enige aarzeling nam ik op want hoezo zou hun test anders uitslaan als die van mij? Totdat de stem aan de andere kant van de telefoon zei “your test wasn’t positive but also not negative” . Ik moest een bloedtest laten doen de volgende dag. Vol verwarring zat ik daar aan het zwembad in dat fijne zonnetje dat ineens niet zo fijn voelde. Wat moest ik hier nou mee?
We moesten naar huis, want mijn man moest weg en ik moest onze dochter eten gaan geven. Ik had een raar gevoel en moest voordat ik de lunch zou maken toch echt even naar de wc. En daar was het dan, het eerste beetje bloed. Alles in mij schreeuwde “DIT IS NIET OKE”, maar ik kon niks. Het was alsof ik bevroren was en niks kon. Toch moest ik weer naar mijn dochter want die zat te wachten op haar pannenkoeken. De onschuld op dat lieve gezichtje terwijl ik mij zo verward voelde zal ik nooit vergeten. Ze zat lekker tv te kijken en had (gelukkig) niks door.
Die avond besluiten wij niet langer te wachten en laten we een echo maken, hopelijk neemt dit onze zorgen weg. De arts was een statige vrouw die bij mij een naar gevoel naar boven bracht. Ik voelde mij niet op mijn gemak bij haar, maar het was niet anders. Toen ze eenmaal een echo maakte vertelde ze dat ze niet wist of ik nou een miskraam kreeg of dat ze een tweeling zag. Afwachten maar en wachten op de bloedresultaten was het enige wat we konden doen. Nog verwarder dan eerst stonden we al snel weer op straat.
Mijn man moest de volgende dag, wanneer de uitslagen zouden komen weg voor zijn werk. Hij zou de komende 24 uur niet bereikbaar zijn. De zenuwen stromen die dag door mij heen en daar is dan dat belletje. Uit mijn bloed resultaten blijkt dat ik inderdaad een miskraam krijg. Mijn hart breekt op dat moment in duizend stukjes en de grond zakt onder mijn voeten vandaag. Iets laten merken kan niet, want Elif heeft mama gewoon nodig. Mijn man bellen gaat niet.
Die middag zet de miskraam door terwijl ik buiten ben en de warmte is ineens ondragelijk en de pijn lijkt steeds heftiger te worden. Het liefst zou ik in bed gaan liggen en in mijn holletje kruipen maar dat gaat helaas niet. Ik weet nog dat we in de lift naar huis stonden en dat zelfs rechtop lopen niet meer mogelijk was. De pijn werd met de minuut erger en ik wist niet waar ik het nog vandaan moest halen om ondertussen te doen tegen mijn dochter alsof er niets aan de hand was.
Zodra we thuis zijn speer ik naar de badkamer terwijl Elif lief gaat spelen. En daar is het dan, ik verlies iets wat lijkt op weefsel. Ons kindje. Ik verlies veel bloed en voel mij verre van goed.
De volgende dag komt mijn man thuis, maar die moet nog even slapen na zijn lange shift en dus moet ik nog eventjes volhouden. Wanneer ik eenmaal naar de dokter kan wordt duidelijk dat de miskraam grotendeels al doorgezet heeft. De dokter schrikt van de hoeveelheid bloed dat ik nog steeds verlies terwijl ze mij onderzoekt. En dan komt de eerste confrontatie. Ze vraagt mij nogmaals hoe mijn dochter geboren is. Via de keizersnede. Ik zal haar woorden nooit vergeten: “Well that’s why you had this miscarriage”. Haar afkeuring voor een destijds geplande keizersnede wordt duidelijk en volgens haar zal ik hier nu vaker mee te maken krijgen en wordt zwanger worden lastig voor mij. Al snel sta ik op straat, alleen en het enige wat ik wil is zo snel mogelijk naar mijn man en dochter.
Ik hoor het gebed en zie de ondergaande zon langs de palmbomen schijnen. Nog nooit heb ik mij zo ver van huis gevoeld en zo enorm alleen.
De weken, maanden hierna waren niet makkelijk. Wij zijn naar Nederland gegaan omdat we er even uit moesten, maar de gevoelens waren overal. Na mijn miskraam heb ik vele soorten reacties gehad. Sommigen enorm warm en fijn, maar ook reacties die kil en naar waren, zelfs van artsen die zogenaamd wilde helpen. Wat ik ineens wel merkte was dat zo ontzettend veel vrouwen dit mee maken en dat er vaak een taboe heerst rondom een miskraam. Hoe ga je hier als buitenstaander mee om? Welke reactie is gepast om te geven en welke echt niet? Hoe steun je iemand en hoe absoluut niet?
Een miskraam brengt een litteken achter en die moet helen en ook al zal dat gebeuren is het litteken nooit helemaal weg. Maar het is een litteken waarover gepraat mag en moet worden met volle begrip voor degene die het mee maakt. Wat zij op zo’n moment voelt is immers echt en mag niet benadeelt worden in welk opzicht dan ook.
Inmiddels ben ik opnieuw zwanger. 21 weken alweer en precies een jaar nadat de miskraam kwam uitgerekend van ons 3e kindje. Ons tweede kindje mocht het helaas niet redden, maar is in gedachte wel altijd bij me.
Veel liefs,
Bibi
