De telefoons zijn natuurlijk niet meer uit ons leven te denken en ik moet je zeggen ik heb er echt een haat/liefde verhouding mee. Het is heerlijk om mooie foto’s te kunnen maken van de kleine, te kunnen werken erop of lekker op Instagram rondneuzen. Maar ik verbaas mij er soms ook echt over hoe we verslaafd zijn aan dat ding.
Onlangs was ik met Elif naar de speeltuin toe. Even lekker met zijn tweetjes op de schommel en van de glijbaan, daar hoort geen telefoon bij toch? Die kan prima in de tas en ik kijk ernaar wanneer nodig. Er kwamen nog wat mensen naar de speeltuin, zo was er een oma met haar twee kleinkinderen en een oppas met 2 jongens. Terwijl ik druk aan het kletsen was met Elif viel mij op dat zowel de oma als de oppas niet met de kinderen bezig waren. Oma was zo druk op de telefoon bezig dat ze niet door had dat er een van haar kleinkinderen achterover van de schommel viel en zijn hoofd hard stootte. De oppas ging verstoppertje spelen, maar in plaatst van bij de boom te gaan tellen zat ze op haar telefoon te scrollen. De kids hadden zich allang verstopt en het “tellen” duurde zo lang dat ze zelfs alweer een andere verstop plek gevonden hadden, eentje aan de andere kant van de straat.
Vol verbazing keek in om mij heen en probeerde mij in te leven in de kinderen. Hoe moet het voelen als je met je oma, oppas of papa en mama naar de speeltuin gaat, daar zin in hebt en de ouder zit vervolgens alleen maar op de telefoon. Dan functioneert de speeltuin dus meer als iets waar het kind zichzelf moet vermaken zodat jij op je telefoon kan kijken. Zo jammer, want zo verlies je ook mooie en dierbare momenten.
Ik ben zelf heus niet perfect en vaak genoeg moet ik bewust mijn telefoon weg leggen, maar wanneer we een activiteit doen dan doen we die ook bewust en ga ik niet in mijn eigen wereld kruipen.
Ik ben benieuwd hoe jullie daarover denken!
Veel liefs,
Bibi
