Als je mij een jaar geleden had verteld dat ik nu definitief kinderloos zou zijn en op mezelf zou gaan wonen dan had ik je hoogstwaarschijnlijk redelijk apathisch aan zitten staren.Maar toch is dit mij en mijn vriend overkomen!
Na 13 jaar IUI, IVF en ICSI-trajecten in Nederland en België te hebben gevolgd weten wij sinds februari dit jaar dat wij nooit zwanger zullen raken. We zijn onverklaarbaar onvruchtbaar zoals ze dat met een wazige term noemen al is er in België nog wel ontdekt dat ik een afwijkende vorm van de baarmoeder had. Had inderdaad, want ik ben er inmiddels aan geopereerd. Maar helaas heeft het ons niet gebracht waar we zolang op hoopten. Onze handen blijven leeg. De grootste wens waar we zo keihard voor hebben gevochten wordt niet vervuld. Nu niet, nooit niet. En tuurlijk, ik wist dat dit ook kon gebeuren. Geen succesverhaal, maar de keiharde realiteit dat zwanger worden niet vanzelfsprekend is. Maar nu het definitief is komt de boodschap hard binnen. Alles is ineens anders!
Tja, en nu? Ik ben inmiddels 41 jaar. Kinderloos en druk bezig mijn leven weer op de rit te krijgen. Vorig jaar toen wij met onze allerlaatste ICSI-poging bezig waren heb ik een interview mogen geven aan het blad ‘Vriendin’. Ik vertelde dat wat er ook zou gebeuren dat het oké is en dat ik het zou kunnen accepteren. Mijn vriend en ik hebben een goede relatie en dat is mij zoveel waard. Met z’n tweeën kunnen we ook een super gelukkig leven leiden… Nooit had ik kunnen vermoeden dat, na het laatste telefoongesprek met het ziekenhuis in februari om te vertellen dat de zwangerschapstest negatief is en onze kinderwens is afgelopen, ik ineens rust en ruimte voor mezelf nodig had. Dat ik nu een latrelatie heb met mijn vriend waar ik al bijna 14 jaar mee samen leef en mijn eigen appartement aan het inrichten ben. Mijn leven staat ineens volledig op z’n kop!
Het is bizar hoe wij zolang met de kinderwens bezig zijn geweest. Dat geeft wel aan hoe groot onze wens was. Ik heb zoveel geleerd en ontdekt in die jaren en het zou zonde zijn als ik dit niet zou delen. In de hoop dat ik hiermee anderen kan helpen en inspireren. Om een kijkje te geven in de wereld vande kinderwens, trajecten en kinderloosheid. Hoe ik het heb beleefd en hoe ik mijn leven nu aan het opbouwen ben na die jarenlange trajecten en nu tijdens de latrelatie.
Ik kies er namelijk voor om niet bij de pakken neer te gaanzitten. Het is rot! Het is mega verdrietig! Maar ik wil gewoon niet dat mijn en ons geluk hiervan af hangt. En dat gaat met vallen en opstaan (I know) en ik geef je graag een kijkje in mijn wereld. Mijn volgende blog zal ik vanuit mijn eigen appartement schrijven, want ik zit momenteel middenin de verhuizing! Spannend!!!
Liefs Petra
(Volg mij ook op @peetjemoodig voor nog meer inspiratie)
