Opgroeiend kun je je nog geen voorstelling maken van de uitdagingen die op jouw pad gaan komen. Op geen enkel gebied. Als meisje zijnde dus ook niet wat betreft jouw vruchtbaarheid.
Want wanneer weet je dat het voor jou tijd is om afscheid te nemen van de keuze en gedachten om je wel of niet voort te planten?
Wanneer zijn je vruchtbare jaren voorbij en wat doet dat met je?
Sommige vrouwen zijn daar heel stellig in. Ze voelen dat ze compleet zijn.
Of dat nu zonder kinderen is, of met een heel elftal. Zij hebben een duidelijk gevoel van afsluiting. Maar wat als je door een externe factor overvallen wordt en je het gevoel hebt dat er geen keuze voor jou is?
Het is 11 december 2019, 11.23 uur.
De deur van onze kamer gaat open.
Voordat ze naar binnen stapt, zie ik even de letters van mijn zoons naam.
Laten we haar Lia noemen, want haar echte naam ken ik niet. Best gek, gezien de persoonlijke verhalen die we hebben uitgewisseld.
Hier hebben ze een slinger voor hem gemaakt. Voor alle kinderen op deze afdeling.
We liggen hier nu al drie dagen. Hij verbetert zichtbaar, maar is nog te zwak om zelfstandig te kunnen ademhalen.
Drie dagen geleden kon hij plotseling niets meer.
Nog maar twee weken oud. Slap, grijsblauw, belletjes op zijn lippen en duidelijk kortademig.
Zo verloren we het contact met ons kleine ventje en kwamen we terecht op de SEH in Hoorn.
Artsen begonnen direct met allerlei onderzoeken en hij werd aangesloten op machines, zuurstof en aan een infuus.
Terug naar Lia. Een van de liefste gezichten die ik ooit in een ziekenhuis heb gezien.
Halflang, grijs haar valt sluik langs haar gezicht. Diepe groeven verraden een huid die veel van het leven gezien heeft.Een kwiek loopje, opgewekte oogopslag en een kaarsrechte houding.
De afgelopen dagen moesten zij en haar collega’s “in pak” als ze in onze kamer nodig waren.
Niet per se voor hem, maar voor wat hij zou kunnen overbrengen op de rest van de afdeling.
Vandaag is dat anders. Ze mag direct doorlopen en dat is goed nieuws.
Ze pakt mijn baby uit zijn bedje en komt met hem bij mij op bed zitten.
Ons gesprek begint, gelijk aan de afgelopen dagen, met de vraag hoe wij geslapen hebben.
Hij was onrustig en zijn saturatie was weer vaak laag.
We praten over de verbeteringen van de afgelopen dagen en de hoop dat hij in de komende dagen sterk genoeg zal zijn om losgekoppeld te mogen worden van de apparatuur, als ik in haar ogen een blik zie die mij raakt.
Ik vraag haar of ze iets wil delen. Of ze mij iets over deze blik wil vertellen.
“Het is zo vreemd. Elke dag werk ik met de kleinsten van deze wereld. De meest kwetsbaren liggen hier. Ik help hen. Ik help hun ouders en verzorgers waar ik kan.
Ik heb zoveel ervaring met kinderen, maar geen van mijzelf.
Zelf ben ik 63 en de leeftijd om kinderen te krijgen al jaren voorbij.
De overgang ligt ver achter mij en dit alles heeft mij nog niet eerder zo geraakt als het nu doet.
Geen bewuste keuze hoor, het lukte gewoon niet. Verdriet en rouw had ik in alle vormen ervaren; dacht ik.
Maar nu is het anders.
Nu hebben de artsen mij verteld dat mijn baarmoeder en eierstokken verwijderd moeten worden.
Nu kan ik dus definitief, nooit meer kinderen krijgen.”
Een traan rolt over haar wang, terwijl ze mijn zoontje stevig vasthoudt.
Terwijl ze vertelt over het proces van 30 jaar geleden en hoe haar relatie deze pijn niet overleefde. Over de overgang en dat ze op dat moment een echte overtuiging voelde dat het voor haar afgesloten was.
Over de woorden van haar artsen. Die zó hard binnen waren gekomen.
Over het afscheid moeten nemen van een deel van haar lichaam.
Over het echte uitsluitsel ooit nog moeder te kunnen worden, ondanks dat ze wist dat dit al jaren geen optie meer was.
Over rouw, onverwacht en in haar puurste vorm.
Al die tijd vertederend kijkend naar mijn kleine hoopje geluk in haar armen.
Zoveel liefde voor de kinderen van anderen.
En op dat moment besef ik mij pas echt hoe hard je overvallen kan worden door een externe factor die je nooit had verwacht.
https://instagram.com/dezwangerschapscoach?igshid=1b1j0ujm7lowi
Liefs,
Suzan
