Vandaag delen wij de eerste blog van zwangerschapscoach Susan. Zij zal regelmatig gastblogs voor ons & jullie schrijven over zwangerschappen & bevallingen. Zin in!
Lavendel…
3, 2, 1, 0…
En weg ben ik.
Ik voel mijn lichaam ontspannen, mijn hartslag afremmen en mijn gedachtestroom stoppen.
Leeg.
Even helemaal niets.
Elke keer werkt dit weer. Ons codewoord brengt mij in een diepe ontspanning.
Sinds de zwangerschap is de verbinding tussen ons enorm gegroeid.
Van de eerste misselijkheid bestrijden met een ontbijtje op bed, tot samen struinen in babywinkels.
Van de afspraken bij de verloskundige, tot het hartje luisteren met onze eigen doptone luistertoeter. Van de cursusdagen samen volgen, tot het vasthouden van mijn hand in het ziekenhuis.
Het ziekenhuis in met 26 weken zwangerschap. Bang dat ons zoontje veel te vroeg geboren zal worden. Een gynaecoloog die deze woorden uitspreekt terwijl het infuus geplaatst wordt. Een verpleegkundige die mijn rust en vertrouwen in mijn ongeboren kindje prijst.
Mijn partner die over de snelweg mijn kant op vliegt.
Even droom ik weg en probeer ik mij de rollercoaster voor te stellen van het geboren worden op deze termijn. De kwetsbaarheid, de ziekenhuisbezoeken, de kraamperiode die totaal verandert en welke medische ingrepen dan op ons pad zullen komen.
Ik hoor de deur open gaan en zie het enige gezicht dat ik op dat moment wil zien.
Hem. Mijn partner.
Dit is het moment van het toelaten van de angst, van tranen, maar ook van samen vragen stellen aan de artsen en uiteindelijk samen gerustgesteld worden.
Samen. Een klein woordje. Vijf letters maar, maar zo’n grote betekenis.
Samen hebben wij dit gedaan. Ik zeg het nog regelmatig tegen hem.
Samen hebben wij twee jongens op de wereld gezet.
Voor hem vanzelfsprekend. Bijna nietszeggend zelfs.
“Het is toch normaal dat ik bij je ben en dat we hier samen in staan?”
Misschien. Voor mij inmiddels wel. Maar vast niet voor iedereen.
Terwijl het samen zijn en samen doen zo’n grote impact heeft. Een impact op de wereld waarin jouw ongeboren kindje leeft. Een impact op de rust die je in je lijf voelt. Een impact op het ongekend hoge oxytocinelevel dat ik tijdens mijn bevallingen heb aangemaakt.
Ook na de periode van zwanger zijn en bevallen blijft deze impact bijzonder groot.
Wanneer je leven als ouder(s) start. Wanneer je onzekere gevoelens ervaart rondom het voeden en verzorgen van een mensje dat totaal van jou afhankelijk is. Wanneer je ’s nachts met een huilende baby op je arm loopt, en je elkaar kunt afwisselen.
Hoe je met vragen, zorgen en verliefdheid voor je baby bij elkaar terecht kunt, elkaar een luisterend oor kunt bieden of gewoon heel hard kunt lachen om de dingen die je partner doet en zegt vanwege slaapgebrek.
Lavendel. Geleerd tijdens onze cursus hypnobirthing. Een codewoord van ons samen dat mij in enkele seconden in een diepe staat van ontspanning brengt.
Één woordje, een simpele aanraking en wat luttele seconden om mijn mentale aanwezigheid te doen plaats maken voor een stille gedaante die zichtbaar geen enkele vorm van zorg of onzekerheid ervaart.
Een ritueel dat mij vandaag de dag nog zeer regelmatig helpt om nare dromen los te laten en de wereld om mij heen te vergeten.
Oorspronkelijk zou ik geen samen hebben. Geen samen in de vorm van een partner.
Alleenstaande moeder noemen ze dat. Niets van waar natuurlijk, want er zijn vrijwel altijd mensen in jouw omgeving die graag willen helpen en met je mee willen denken.
Maar wel alleen in de opvoeding. Alleen in de keuzes, alleen in de beslissingen en alleen in de liefde voor jouw baby.
Alles was in mijn hoofd voorbereid. Zo’n twee jaar had ik uitgetrokken voor de praktische, financiële en vooral mentale vraagstukken. En toen kwam hij.
Met zijn charmes zette hij mijn wereld op z’n kop en schopte mijn plannen in de war.
Alleenstaande moeder maakte plaats voor een gezin van ons beiden.
En ik had het niet anders gewild.
De impact van de partner. Wie jouw partner ook mag zijn; ik gun je van harte; een samen.
https://instagram.com/dezwangerschapscoach?igshid=kdbmqlryga6q
Liefs,
Suzan
