Onlangs was ik met mijn dochter naar haar dans en speel klasje hier in the Pearl (de wijk waar wij wonen). Met een groepje moeders en kindjes zaten we netjes in een kring te wachten tot het lesje begon, op dat moment begon de vrouw naast me tegen mij te praten. Ik had haar nog nooit gezien en het eerste wat ze zei was; sorry dat ik je lastig val, maar ik vind je enorm knap. Al snel daarna volgde ze met; “ik ben niet lesbisch hoor”. Ik bedankte haar voor haar lieve compliment en dat het niet uitmaakte of ze dat wel of niet was, een compliment is immers een compliment toch!
Dit kleine gesprekje zette mij de dagen erna aan het denken! Hoezo moet men zichzelf als het ware verdedigen voor het geven van een compliment? Zouden we dat eigenlijk niet vaker moeten doen?
We kijken dagelijks op IG en waarschijnlijk kijken we onze ogen uit en drukken we massaal op die “like” knop! Maar in het dagelijkse leven zul je vreemden niet snel een compliment geven toch? Terwijl het als fijn ervaren zou kunnen worden! Wie weet heeft iemand een rot dag en is een klein complimentje een fijn lichtpuntje.
Dus dames vandaag is deze voor jullie!
Fijne zaterdag allemaal!
Veel liefs,
Bibi
