We krijgen het van jongs af aan al mee, mensen die in bijvoorbeeld Afrika wonen zijn arm. In veel Aziatische landen hebben mensen het minder goed dan de mensen in het westen. En zo gaat het lijstje nog wel even door… en hoe raar het ook klinkt, je hoort het zo vaak dat het gewoon lijkt.
Er zijn altijd wel mensen die het beter hebben en over het algemeen mogen we in Nederland volgens mij niet klagen. Alhoewel ik het niet helemaal eens ben met ons belastingsysteem en ik vind dat de middenmoot die hard werkt echt wel eens wat meer mag overhouden van zijn of haar salaris hebben de meeste van ons een dak boven het hoofd, worden zij geholpen als het nodig is of kunnen zij hun kinderen in ieder geval bij zich houden.
Hier in Doha ben ik al heel wat mensen uit andere landen tegen gekomen en dat is aan de ene kant heel inspirerend, maar aan de andere kant laat het mij ook vaak zien hoe bevoorrecht ik ben! Ik heb mijn man en kind en we zijn gelukkig met elkaar, ik (en mijn gezin) ben (voor zover ik weet) gezond, ik woon op een plek waar vele van dromen, ik kan naar Nederland om familie en vrienden te zien wanneer ik maar wil. Ik heb eten tot mijn beschikking en qua materialistische dingen ontbreekt het mij ook niet.
De eerste paar dingen die ik op noem voelen voor mij als normaal, dat ik mijn gezin bij me heb en mij daar gelukkig in voel. Toch is dit voor velen niet zo vanzelfsprekend. Onlangs waren wij op zoek naar een schoonmaakster die mij 1 keer per week kan helpen en er kwam iemand van het gebouw langs, zij bood aan om bij ons te komen werken. Ze vertelde ons dat ze uit de Filippijnen kwam en dat daar haar kindje woonde. Ze miste haar kindje zo erg en gaf direct een glimlach naar onze dochter. Het deed haar goed om een andere baby te zien, maar ze vertelde dat ze haar baby daardoor wel meer mistte! Ze probeerde 1 keer per jaar, als dat financieel kon, terug te gaan. 1 keer per jaar…. wat is dat nou eigenlijk? In Nederland oordelen we vaak moeders al die hun kind naar de opvang brengen. Een moeder en kind die door geld niet bij elkaar kunnen zijn, dat is toch eigenlijk te bizar voor woorden. Zij is niet de eerste die ik sprak die dit mee maakte er zijn meerdere vrouwen hier in Qatar die hier alleen zijn gekomen en hopen geld te verdienen om naar hun familie te sturen.
Inmiddels heb ik al vele van deze verhalen gehoord en zie ik veel mannen ook erg hard werken. Ik voel mij vaak ook wat ongemakkelijk als de portiers weer eens mijn boodschappen naar boven brengen, of ik aan het zwembad lig s’ochtends na het sporten en de mensen het terras aan het schoonmaken zijn. We wonen op een plek wat voor vele als een vakantieplek is.. en voor ons lijkt het soms al zo gewoon. Ik probeer mijzelf vaak eraan te herinneren dat dit niet gewoon is en dat ik van geluk mag spreken dat we hier wonen. Tuurlijk we (en dan met name mijn man) werken hier hard voor, maar niet harder dan de bouwers die dag in dag uit in 45 graden staan te ploegen en in vele mindere omstandigheden leven.
Er zijn vaak momenten dat ik erover twijfel of ik geen liefdadigheidswerk hier zou moeten gaan doen, maar die tijd wil ik nu graag aan mijn dochter besteden. Ze leert elke dag zoveel en we hebben zoveel lol dat vind ik voor nu belangrijker. Wellicht als ze naar de opvang gaat of naar school dat ik eens wat kan gaan doen! Voor nu ben ik mij er vooral bewust van dat ik best “humble” mag zijn voor het leven dat ik heb. Het is goed als we dat onszelf herinneren als we weer eens op Instagram kijken wat toch wel een soort van ideaal wereldje lijkt te zijn!
Bewust zijn van wat je hebt en het niet voor lief nemen! Laten we daar maar een vaker bij stilstaan!
Veel liefs,
Bibi
