Afgelopen week kwam er op het compound een moeder naar mij toe, ik had haar al een paar keer met haar zoontjes gezien, maar nog niet mee gesproken. Deze keer sprak ze mij aan en vroeg ze hoe oud mijn dochtertje is. Ze vertelde dat haar zoontje, die 1 maand jonger is dan mijn dochter, al kon rollen. “Hij kan de moeilijkste kant al oprollen” gevolgd door een vragende blik “wat vindt jij daarvan?” en daarna kwam het “ach ik doe soms ook maar wat hoor ik weet niet hoe het moet”. En van de mening die door mijn hoofd schoot kwam direct de gedachte “ik doe ook maar wat”, ik ben als moeder niet beter, weet niet meer en kan ook niet meer dan mijn best doen.
Onlangs had ik het er ook met vriendinnen over dat we als moeders vaak nogal oordelend naar elkaar kijken. Zodra het kindje er is veranderen mama’s in een soort leeuwinnen die waken over hun kindje en zo zo trots zijn als ze iets kunnen maar ondertussen ook een enorm oordeel velgen over andere moeders. Laten we eerlijk zijn, we doen allemaal toch maar wat?
Ik denk dat de manier waarop ik met mijn dochter om ga een goede manier is, maar ik barst elke dag opnieuw van de vragen. Doe ik het goed? Zou ik nog meer kunnen doen aan haar ontwikkeling? Is ze gelukkig?
Ik wil het beste voor mijn kindje, net zoals alle moeders dat willen en ik denk dat jezelf vragen stellen goed is, dat dat je scherp houdt. Wat ik ook geloof is dat we elkaar als moeders zouden moeten helpen en steunen in plaats van een oordeel hebben of denken dat we het beter weten!
Over de hele wereld waken mama’s als leeuwinnen over hun kroost en ik denk dat we allemaal behoorlijk trots op onszelf mogen zijn!!
Veel liefs,
Bibi
