Het is inmiddels alweer een maand geleden dat ons dochtertje geboren werd. En zoals alle clichés beschrijven, het is het mooiste wat je als mens mee kunt maken! Om dit met mijn partner te delen is zo bijzonder.
Ons dochtertje werd in een ziekenhuis midden in de woestijn geboren. Wat al een hele ervaring op zich is! Geholpen worden door artsen die niet jou moedertaal spreken is dan ook even wennen en kan best intens zijn op sommige momenten. Kenbaar maken wat je graag zou willen is dan ook niet zo makkelijk als in Nederland. De regels zijn daarnaast ook best anders dan wij gewent zijn of waar je, je op voorbereidt in ons kleine landje. Gelukkig was het ziekenhuispersoneel wel erg aardig en werden we fijn begeleidt.
Zoals ik al in een eerdere blog beschreef is ze via een geplande keizersnede geboren en kon ik mij (voor zover je dat voor zoiets moois kunt) mentaal voorbereiden. Eenmaal op de operatie tafel was al snel alle schaamte weg, je ligt daar heel kwetsbaar en men is druk met voorbereiden.
Omdat ik in een Cubaans ziekenhuis (ja ja in het Midden Oosten hebben ze een Cubaans ziekenhuis) bevallen ben sprak men naast Engels ook Spaans en is het soms raar om de artsen een taal te horen spreken die je niet begrijpt. Gelukkig vertaalde de operatie zuster alles voor mij en stelde ze mij op mijn gemak.
En daar was dan al snel dat eerste huiltje… dat oh zo vertrouwde huiltje ondanks dat je haar nog nooit gehoord hebt. Dan komt het moment dat je haar voor het eerst ziet en jeetje wat is dat mooi en toch ook zo bekend. Alsof ze er altijd al was!
Nu zijn we inmiddels weer een maand verder en zit ik met lekkende borsten, flubber buik en een pracht baby in Doha! In de eerste paar weken toen mijn man (helaas) weg moest vanwege zijn werk heb ik elk moment heel intensief met haar door gebracht. Een periode die eigenlijk niet te omschrijven is. Je leert iemand kennen die je voor je gevoel al kent en waar je al zo intens veel van houdt. Mooier als dit wordt het geloof ik niet, intenser als het vormen van een nieuw gezinnetje wordt het ook niet.
Het is raar om zo ver van huis te zijn in deze situatie, terwijl Doha nu ook al echt als thuis voelt. Ik besef me hoe fijn het is dat we hier wel veel mensen kennen die ons enorm veel helpen en steun geven! Met het thuisfront in Nederland hebben we uiteraard ook een intens contact!
Wonen in een land dat zo anders is als dat je gewend bent en waar je nog niet alles kent is een uitdaging, zeker met een pasgeboren baby. Maar ik zou het voor geen goud willen missen!
Ik houd jullie op de hoogte van al onze ontwikkelingen en avonturen hier!
Tot de volgende blog!
Veel liefs,
Bibi
